“Als verpleegkundige in de wijk kleur je de dag van de cliënt"
Elize werkt 14 jaar bij Stichting Samen Zorgen, waarvan de eerste 11 jaar op de locaties. Na haar hbo-opleiding geriatrie en gerontologie zette ze de stap naar de wijk: “Ik wist na twee dagen meelopen al: dít is mijn baan!” Elize vertelt:
“Als verpleegkundige ben je te gast bij de cliënt thuis, je stapt letterlijk zijn of haar leven binnen. Ik zorg er altijd voor dat ik er verzorgd uitzie en ben beleefd; ik zal nooit zonder vragen in de keukenkastjes duiken bijvoorbeeld.
Natuurlijk, ik help mensen met wassen, het aantrekken van steunkousen, geef injecties, kortom: doe wat je als verpleegkundige doet. Ik vind het een voorrecht dat ik dat kan en mag doen, maar wat mijn werk in de wijk speciaal maakt is het bijzondere contact. Je kleurt letterlijk de dag van de cliënt. Mensen willen dat je ze kent, ziet, hoort én – heel belangrijk – laat als ze dat willen. Mijn iPad, die ik voor mijn werk nodig heb, gaat dan ook regelmatig aan de kant. Ik ga zitten en luister oprecht, vraag door en ben in contact.”
Zelf de rits dichtdoen
“In mijn werk is het belangrijk dat ik mensen stimuleer vooral zelf te doen, eigen regie noemen we dat. De rits van een jurk dichtmaken bijvoorbeeld, dat is door mij zo gedaan maar als een cliënt de eerste 10 cm nog zelf kan doen dan geeft dat een gevoel van ‘ik kan het nog wel’. Soms is daar even wat aanmoediging van mij voor nodig, maar de trotse glimlach die ik vervolgens zie is onbetaalbaar. Dat gun ik elke cliënt.”
‘Iemand laten’
“De kers op de taart is dat als ik de deur achter mij dicht trek – of liever nog: de cliënt de deur zelf dicht doet – ik de mensen het gevoel heb gegeven dat ze er mogen zijn. Een mooi voorbeeld daarvan is als iemand bijvoorbeeld de steunkousen niet aan wil. Dat mag, ik adviseer altijd wel waarom het verstandig is het wel te doen. Maar er is áltijd een reden voor, en daar luister ik naar. Door vragen te stellen. Zo kan het zijn dat iemand dat niet wil omdat het morgen zondag is en lekker de hele dag in bed wil luieren. Dat bedoel ik met ‘iemand laten’, ik ben niet degene die bepaalt, dat is nog altijd de cliënt.”
Wijkverpleging saai? Echt niet!
“Ook al ben ik veel alleen op pad, ik heb veel contact met mijn collega’s. Bijvoorbeeld de verpleegkundigen en verzorgenden ig die bereikbare dienst hebben. Bij hen kun je terecht met vragen over bijvoorbeeld een specifieke situatie bij een cliënt. Op ons kantoor in Zetten treffen we elkaar regelmatig voor een kop koffie, om bij te praten maar ook voor onze teamoverleggen en cliëntbesprekingen. Ik werk in een klein en hecht team, waarin we altijd klaarstaan voor elkaar. We kennen elkaar en hebben veel voor elkaar over en dat zie je ook terug in hoe we met de cliënten omgaan.
En wie na mijn verhaal nog denkt dat het werk als verpleegkundige in de ouderenzorg saai is heeft het mis. Ouderen hebben al een heel leven achter zich, ze hebben veel meegemaakt en praten er graag over. Soms vertellen ze je meerdere keren hetzelfde, omdat ze niet meer weten wat ze tegen wie verteld hebben. Het mooie ervan is dat ze dus graag hun levensverhalen met je delen. Mooi toch?”